Πέμπτη 29 Αυγούστου 2013

Λευτέρης Βογιατζής


«Νοιώθω  ότι  ανήκω  στην  Άνδρο»


Φίλος της Άνδρου ο σκηνοθέτης και ηθοποιός  Λευτέρης Βογιατζής. Βρέθηκε στο νησί πρώτη φορά το 1989 καλεσμένος της οικογένειας του Κώστα Ρεσβάνη. Τον γοήτευσε και έγινε ο τόπος του. Αγόρασε δικό του σπίτι ένα παλιό αγροτόσπιτο στις Στραπουργιές το 1992. Ένας έρωτας που διατηρήθηκε ως τον θάνατό του, στις 30 του περασμένου Απριλίου.

Τα συναισθήματα για το νησί μας τα έκφρασε σε συνέντευξη που έδωσε στο έντυπο  «Άνεμος της Άνδρου» και δημοσιεύθηκε τον Δεκέμβριο του 1999. Από εκείνη την συνέντευξη σας παρουσιάζουμε τα αποσπάσματα που αναφέρονται στην σχέση του με την Άνδρο.

-Ποια ήταν, ωστόσο, τα πρώτα συναισθήματα που σας γεννήθηκαν με το που πρωτοείδατε το νησί;
Παρά το γεγονός ότι η Άνδρος είναι ένα πολύ κοντινό νησί στην Αθήνα, είχα την αίσθηση ότι είχα πάει πολύ μακριά, Δεν ξέρω γιατί, ίσως λόγω του τρόπου που φυσάει. Μου έδωσε, δηλαδή, την εντύπωση του μεγέθους σε σχέση με άλλα νησιά, και γί αυτό ίσως μπερδεύτηκα και νόμιζα ότι είχα πάει κάπου μακριά.Οι εντυπώσεις, ωστόσο, είναι αυτές που παραμένουν για πολύ μεγάλο διάστημα, Κάθε φορά που έρχομαι στην Άνδρο, νιώθω να ξεφεύγω τελείως από την καθημερινότητα, Δεν υπάρχει και λιμάνι στη Χώρα, και αυτό καθιστά την τοποθεσία που βρίσκεται το σπίτι μου πιο απομονωμένη. Ενώ, όμως είναι μοναχικό το σπίτι μου, δεν έχεις την αίσθηση ότι είσαι απομονωμένος, γιατί από κάτω ακριβώς είναι η Χώρα και απέναντι το μοναστήρι της Πανάχραντου,.Η Χώρα μού άρεσε πολύ από την πρώτη στιγμή που την είδα. Δεν περίμενα να καταλήξω προς εκείνη την πλευρά, Τώρα, όμως, το έχω αγαπήσει το μέρος και δεν το αλλάζω με οποιοδήποτε άλλο.
-Τι σημαίνει για σας η Άνδρος;
Είναι μια ευχαρίστηση για μένα, όταν είμαι βέβαια καλά. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Ωστόσο, δε νιώθω ότι ανήκω στην Αθήνα. Νιώθω, όμως, ν' ανήκω στην Ανδρο. Ίσως γιατί το επέλεξα, ίσως γιατί περνάει από τη συνείδηση μου. Νιώθω πολύ οικεία με το νησί, και το οποίο δεν είναι εντελώς σαν τα υπόλοιπα κυκλαδονήσια, Ας πάρουμε για παράδειγμα την Άρνη. Σ' ένα ταξίδι που έκανα με τη μηχανή σ' ένα παλιόδρομο πάνω από την Άρνη, πηγαίνοντας προς τη Χώρα από την πίσω μεριά, πέρασα από κάτι τεράστιες
Φτέρες που μου έδιναν την αίσθηση ότι βρισκόμουν στο Περού. Και από κάτω το τοπίο ολοκληρωνόταν με τη θάλασσα να σκάει στα βράχια, Η ατμόσφαιρα, λοιπόν, από 'κείνη την πλευρά είναι τελείως διαφορετική.Και, βέβαια, και το Κόρθι και τα χωριά από εκείνη τη μεριά είναι καταπληκτικά.Δεν τα έχω ζήσει, δυστυχώς, πολύ και πρέπει να πάω. Δεν έχω κάνει στην Ανδρο ακόμη αυτά που θέλω να κάνω. Δεν την έχω γυρίσει, όπως θα ήθελα.
-Θα μπορούσαμε να πούμε ότι λειτουργεί λυτρωτικά ο χώρος πάνω σας.
Ναι, λειτουργεί πολύ λυτρωτικά, Ακόμα και ο αέρας που είναι εκνευριστικός κάποιες φορές. Δε μετανιώνω καθόλου που επέλεξα την Άνδρο. Αρκεί, βέβαια, να μείνουν τα πράγματα, όπως είναι.
-Πώς βλέπετε την εξέλιξη της Άνδρου τα τελευταία δέκα χρόνια;
Οι κίνδυνοι που υπάρχουν είναι οι ίδιοι μ' αυτούς που αντιμετωπίζουν και άλλα νησιά. Και τα αποτελέσματα τα έχουμε δει τις περισσότερες φορές ή δε θέλουμε να τα δούμε. Σήμερα, υπάρχει η δυνατότητα γνώσης άλλων νησιών ή τοποθεσιών που χαλάσανε, χάνοντας τη φυσιογνωμία τους, σε μεγάλο βαθμό, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ακόμη και α αυτά τα μέρη δεν υπάρχουν γωνιές απάτητες.Στην Άνδρο, λοιπόν, πρέπει να λειτουργήσει αυτή η γνώση πάση θυσία, καθώς πρέπει να γίνουν βήματα που δεν μπορεί παρά να γίνουν.Ήδη στον Κάτω Άγιο Πέτρο τα πράγματα είναι ανεξέλεγκτα. Ακόμα και το Μπατσί με τη σημερινή πυκνή ανοικοδόμηση, έχει πάψει να αποτελεί την ωραία εικόνα που έβλεπε παλαιότερα ο επισκέπτης που περνούσε από πάνω. Στο Βιτάλι, μάλιστα, στη μικρή πλαζ που υπάρχει εκεί, έχει χτιστεί ένα σπίτι μέσα στη θάλασσα. Όλα αυτό μπορείς να τα απολαμβάνεις από μακριά και πιο ωραία.





Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου